Dat je die plek heiligt…

Lunch van de ‘huiskamergroep’ in de Landmarkt, 14 augustus j.l.

In zijn toespraak ‘Een oude belofte’, van 20 december 1992 in Huissen, stelt Maarten Houtman de vraag “of in dat bezige leven van ons, waarin zich al veel meer aandient dan je aankunt, voor jou plek gemaakt is voor dat andere, waarin het eigenlijk ingebed is, maar wat je zo vaak vergeet.”
En hij vervolgt dan:

Kunnen we dat zo diep beseffen, dat we kunnen zien
dat de oefeningen die we doen ons kunnen helpen
om dat diepe besef levend te houden,
midden tussen het staccato-ritme van je leven –
ook mensen met een uitkering zijn daaraan blootgesteld.

Daar is bijgekomen dat we ook nog blootgesteld worden
aan het staccato van het spirituele leven, new age,
al die therapieĂ«n – en er zullen er nog meer komen,
nóg meer verfijningen 
 en er is niemand in de hele wereld
die zich bezorgd maakt over jouw totaal.

Dus je moet die zorg zelf op je nemen, je moet beseffen:
dĂĄĂĄr moet ik voor zorgen, en als het kan voor mijn naaste.
Mijn naaste die óók in de staccato-wereld voort moet,
ook al doet hij het niet van harte, maar hij moet voort –
en hij heeft behoefte aan een plek waar hij gewoon zijn mag,
waar van hem niets gevraagd wordt, dan: wees daar nu maar


En misschien komt er een vraag in je op, of een vermoeden,
en dan heeft een ander daar een plek voor geschapen –
meestal is het een vrouw die dat doet.
Maar in diepere zin is het het vrouwelijke in onszelf,
óók in de man, waar aan geappelleerd wordt.

Dat je die plek heiligt – dat meen ik heel oprecht: heiligt,
dat je ziet dat dat nodiger is dan wat ook.
Want we leven dan wel in een samenleving
waar de basisbehoeften voor een groot deel vervuld zijn,
maar deze, vergeten plek, moeten we zelf beschermen.

Als shake muziek bij het verglijden van de tijd, het nummer Jaw, van het befaamde album Madar, van Jan Garbarek, Anouar Brahem en Shaukat Hussain, in een tabla-solo van de laatste.
Maar let vooral ook op de klaaglijke zang van de tempura, die het continuo van de uitgestrektheid vertolkt –terwijl de tabla onze oren vervult met de dansende beweging van het leven.
Heel spirituele muziek…

Le Train BLEU – Rabih Abou-Khalil | met Kerstgedachte

Le Train Bleu, een Wijzen-uit-het-Oosters liedje van de Libanese oud speler en componist Rabih Abou-Khalil, in een filmpje met – uiteraard – veel woestijn Ă©n fraaie portretstudies van kamelen.
Speciaal voor deze Kerstnacht.

Maar daar hoort natuurlijk ook iets stichtelijks bij, zo van ‘Alle Menschen werden BrĂŒder’ of het ‘fraternité’ van de Franse Republiek – waar Bas Heijne zo pas nog een beschouwing aan wijdde in de NRC.
Mijn keuze is, uit Meditaties van J.Krishnamurti, no. 47:

“Zodra je de basis hebt gelegd van deugdzaamheid, wat orde in relaties betekent, ontstaat die vorm van liefde en sterven die alle leven omvat. Dan wordt de geest buitengewoon stil; van nature stil en niet door onderdrukking, discipline en dwang. Het is een stilte die oneindig rijk is.
Elk woord, elke beschrijving is verder nutteloos. De geest vraagt niet langer naar het absolute; het heeft geen zin, want in die stilte is dat wat is. De totaliteit daarvan is de gelukzaligheid van meditatie.”

Als eigen bijdrage mijn variatie op de Ster van Bethlehem, gefotografeerd op mijn balkonnetje in de nacht van 22/23 december j.l.:

[klik om te vergroten]

Als toegift de trailer van Blue Maqams, met vier topmusici, waaronder natuurlijk Anouar Brahem, onze oud speler uit TunesiĂ« – waarmee ECM Records en producer Manfred Eichner nog eens hun grote kunnen bewijzen (met prachtige scĂšnes langs de Seine):

Prijs de nacht eer het dag is

Als het zingt vanbinnen
weet je dat alles goed is
dat er nog steeds een god is
die liefdevol over ons waakt
dat je geliefde in diepe slaap is.

Het is de stilte die rondzingt
met de stem van oneindigheid
het ruisen van de sterrenstelsels –
eerst is er het pure gewaarzijn
dan komt het waarnemen erbij.

Als de dag valt de verdoolde zielen
een schim die onder bij de lift staat
een man probeert met je te praten
jij die nog in bed ligt, weer buiten
een snuiter met rugzakje en phone.

De wereld lijkt zo intens verlaten
met kerstlichtjes rond de balkons
de boom in de hal met de kaarten –
de mijne heb ik er maar bij gestopt
als deelnemer tegen wil en dank.

[klik om te vergroten]



Brandt Brauer FrickMiami Theme, feat. Erika Janunger | sHAKE v/d week

Î Ï‰ÎłÏ‰ÎœÎŻÏƒÎčÎż | Rare jongens, die Grieken

sHAKE v/d week, met dank aan Aloys:

Juli 1966 stapten Klaaske en ik met twee uitpuilende linnen rugzakken en een heleboel plastic tasjes op de trein naar Griekenland, voor een huwelijksreis van 1œ maand.
We hadden het plan onze klassieke opleiding daar te verzilveren, we konden toen nog niet bevroeden welk hachelijk avontuur ons te wachten zou staan…

Na achtenveertig uur in de trein, diagonaalsgewijs door Europa, kwamen we dan uiteindelijk in Î‘ÎžÎźÎœÎ± aan en zochten daar ons hotel op in hartje Centrum, vlak om de hoek van het Omonia Plein.
Het was 40° in de schaduw. Ik nam aan dat de temperatuur bij het land hoorde en niets belette mij direct de Akropolis op te stormen, die we vlak boven ons zagen liggen. Arme Klaaske kwam puffend en zwetend – hoewel, dat kĂłn ze juist niet… – achter me aan…

Vijf dagen later waren we, op weg naar de Peloponnesos, via de haven van Piraeus op het eilandje Moni beland, 10 minuten varen van Aegina. Maar precies in die schijnbare comfort zone ontdekte ik dat ik m’n paspoort kwijt was …
Crisis… Reconstruerend moest het op de bank in Athene zijn blijven liggen, waar we geld gewisseld hadden.
Ik ondernam noodgedwongen een solotrip naar Athene, terug naar de bank… En ja, bij eerste navraag snelde een bezorgde bankbediende me al tegemoet, mĂ©t m’n paspoort. Een loden last viel van me af…
Toen weer terug naar Klaaske, die alleen daar op dat eilandje was achtergebleven. Ook een avontuur op zich. Temeer daar ze daar min of meer belaagd werd door de Griek die ons met zijn jacht een lift had gegeven vanaf Aegina, toen we daar op de heenweg de dagboot hadden gemist.
Niet echt een comfortabel begin voor zo’n eerste trip met z’n tweeĂ«n…

Maar in wat voor een wereld waren we eigenlijk beland? Waar we het ‘hartland van de Westerse cultuur’ verwacht hadden, waar Heinrich Schliemann met zijn schepje nog het oude Troje had blootgelegd (ook al heette dat dan nu weer ‘Turkije’), troffen we de vervallen zuilen van de tempel van Zeus en de beschaafde opgravingen van Olympia aan. Niet echt opwindend…
Eigenlijk waren we in een uithoek van Europa beland – ook al was zij dan juist de maagd die aan Zeus ontkomen was… Het ‘Grieks’ had, op de lettertekens na, weinig van doen met de oude taal die wij zo moeizaam verworven hadden. En de ‘Grieken’ bleken, in de verwarring van de volksverhuizingen, niet de afstammelingen te zijn van Sophocles en Themistocles… Wel een gastvrij volk, daar niet van. Ook al vonden we het schokkend dat ze er een sport van maakten hun drinkglazen op de vloer van taveernes kapot te gooien…

Toen ik vijftig jaar later Zuid-ItaliĂ« en SiciliĂ« bezocht, voelde de antieke wereld daar juist heel dichtbij… Niet alleen in PompeĂŻ, maar met name in de Griekse diaspora van het Zuiden. Daar waren niet alleen de tempels en amfitheaters nog wĂ©l in tact, daar bracht de ‘Tombe van de duiker’ de mysteriĂ«n van Pythagoras zelfs voelbaar nabij.

Tombe van de Duiker – Paestum (Z-ItaliĂ«), 480 v.C.
[klik om te vergroten]

En er was natuurlijk ‘de toestand in de wereld’…
Nog maar drie jaar ervoor had ik in mijn kazerne in Seedorf, aan de Oost-Duitse grens, de Cubaanse rakettencrisis meegemaakt. Terwijl Griekenland – wat toen nog even rustig kon dromen – nog geen jaar na ons verblijf verscheurd zou worden door ‘een links complot’, gevolgd door de kolonelscoup en de vlucht van de koning…
Ook al was Ăłnze droom soms een nachtmerrie, wij hadden toch nog geluk…
En dan was er die Oosters-Orthodoxe kerk. Wie had kunnen denken dat, na de val van de muur, Europa opnieuw verscheurd zou worden … langs confessionele grenzen, zoals ‘soennieten’ en ‘sjiieten’… (ook al staan de Grieken daar zelf wat buiten). Ongelofelijk…

We treffen onze beide naĂŻeve, jeugdige reizigers een maand later aan in Korinthe – niet alleen bekend uit de bijbel, maar ook omdat ik er leerde zwemmen, dankzij de zee. Maar we waren inmiddels op rantsoen, het geld was op. We leefden op brood, de verrukkelijke ‘Yaourti Me Meli’ en een overvloed aan abrikozen. Tijd voor de terugreis…
Alsof het niet op kon, beweerde de Joegoslavische conducteur onderweg dat onze kaartjes verlopen waren… “Skopje raus!”, schreeuwde hij, en: “Bezahlen mit Dollars…!”
Wat moesten we doen, we hadden geen geld…
Wat er daarna gebeurde lijkt nog steeds een verre nachtmerrie. Ik ben door de compartimenten gelopen om om geld te bedelen. Echt geen idee hoe we het terugbetaald hebben…
Dat de terugreis vervolgens een dag langer duurde door overstromingen in Oostenrijk, is dan nog maar een detail. Maar ook in die hoge nood, was de redding nabij…

Wij zaten in de coupĂ© met vier Limburgers … die nog jaren onze vrienden gebleven zijn, bij ons op de boot logeerden, en waarvan Ă©Ă©n ‘de kop van Klaaske’ uithieuw, die we nog steeds hebben staan.
De vierde, Job Creighton, kwam in de Sixties in Amsterdam tegenover onze boot wonen. En hij hielp me onlangs nog met De droom van de dwaze monnik, de uitgave ter gelegenheid van de 100ste geboortedag van Maarten Houtman.

Het leven is vol kronkelwegen, en wij zitten vol kronkels…
Gelukkig vertelde Rien Heukelom ons vandaag dat volgens de nieuwste wetenschappelijke inzichten het niet langer de kronkels van onze hersenen zijn die ons bepalen – ‘Wij zijn ons brein’ – maar de kronkelingen van de darmen. Dus de Haruspex is in ere hersteld. Toch nog wat geleerd van onze klassieke opleiding…

Gelukkig nam een vriend ons het jaar daarop in zijn Eend mee op vakantie naar Noorwegen, zo konden van de de schrik en de hitte bekomen…

Als toegift Gift of Dreams, van de cd ‘Melos’ van de Duitse Anja Lechner en de Griek Vassilis Tsabropoulos, dat op dit blog al eerder is langsgekomen – deze keer met het accent op dromend in de wereld staan...


Absence | Panoramaas met Klaaske

Zes panorama’s van Texel 
… je kunt er allicht 3’34” aan besteden, ondertussen luisterend naar Kristjan Randalu [trailer van ECM Records]
[klik op de afbeelding om te vergroten]

Dag lieve Klaaske
jij die al zoveel jaren
mijn focus, mijn alibi,
mijn vanzelfsprekende aanwezigheid
bent en ik
ben nergens te zien
als hooguit een schaduw,
een hand voor de camera
een brandpunt van aandacht –

Je kijkt achter de koffie
wat er in de verte voorbijkomt,
een vlam in de avondgloed
een wereld die voorbijgaat
terwijl ik
de ruimte krom
het laatste licht vang
de leegte vul
heen en weer ga van jou naar de einder.

Panorama’s van Texel
in wijds perspectief
omdat de wereld zo klein is
jij hier bent Ă©n daar bent
ik alleen
maar naar jou kijk
from here to eternity
dag lieve Klaaske
ik van jou

Binnen bij Echte Bakker Timmer, Den Burgh, Texel.

Klaaske met rode das bij ondergaande zon.

Wei met schapen en een fietspad dat gewoon rechtdoor loopt…
Binnen bij het Torenrestaurant, met uitzicht op zee en vuurtoren.

Absence | Duinlandschap met vuurtoren achter het Torenrestaurant.

Strand met vuurtoren en Klaaske, met onze gezamenlijke schaduwen.

Africa

Deze hemelse muziek had ik vorige week voor onze laatste shake-avond in gedachten. Maar het liep allemaal een beetje mis, ik kon het nummer in mijn iPhone bibliotheek niet vinden – vreemd genoeg het album wel: het legendarische ‘Dawn Dance’ van Steve Eliovson en Collin Walcott, hier al eens eerder besproken.

En, ja, ook dit gaat over Afrika – haar ritme is heel mooi in deze muziek gevangen…
In de krant schreef Bram Vermeulen dat Westerse correspondenten in Noord-Afrika (waar wij onze nieuwe grenzen leggen…) de emigratie ‘de nieuwe aids’ noemen … veel slachtoffers, veel ontbering, veel ontmenselijking, eindeloos lijden…
Dat confronteert onze ego’s er weer eens mee hoe eindeloos we hier het belang van onze eigen persoon opblazen, over grenzen en continenten heen… Het Wereld Natuur Fonds spreekt liever over onze ‘Ecologische voetafdruk’ – klinkt wat minder beladen, hoewel…

Onderstaande voetafdruk – ‘footprint’, zoals de Engelsen zeggen – kwam ik tegen op het fietspad rond Landal Sluftervallei, waar we nu al voor de 19e keer verblijven (we kregen een presentje aangeboden ;-), ik kijk al jaren met verbazing naar dit betonnen monument:

Deze meeuw dacht dat hier een zebra was…

En dan waren er onlangs die ‘fingerprints’ van Rembrandt op zijn schilderij van Jezus… als een soort van stigmata. Wereldnieuws!

En dan vraag je je af: ja, wat laat IK straks eigenlijk na…
Dat kwam ook doordat afgelopen week Gerard Unger overleed, klasgenoot van ons op het Christelijk Lyceum in Arnhem. Nou, als er iemand zijn handtekening nagelaten heeft…
De meest concrete herinnering die ik aan hem heb is dat ik naast hem stond te plassen in het toilet, en de kwinkslag die hij toen maakte… Ik denk dat we elkaar wel mochten, zielsverwanten in zekere zin in ons lijden daar op die school… Ik heb het boem-boem volgehouden, Gerard heeft het opgegeven.
Maar hoe die zich gerevancheerd heeft… Schoolverlater, maar alsnog gepromoveerd … hoogleraar … wereldwijd vermaard typograaf en letterontwerper, die met zijn laatste krachten zijn ‘Theory of Type Design’ het licht deed zien…
En zo alsnog het laatste woord had – schreefloos.

’Wie zijn wij?’ is dan weer de vraag… Want je kunt jezelf nog zo mooi oppoetsen … het verbleekt. Zoals Gerard in het laatste interview dat ik van hem las, klaagde dat zijn letters van de ANWB-borden verdwenen, en hoe onverstandig dat verkeerstechnisch was…

Toch kun je dat allemaal ontdekken … wie je bent. Het enige is, je moet dan wel het vertrouwen hebben dat de wereld niet vijandig is, zoals ik pas bij Maarten Houtman las:“Het leven Ă­s namelijk niet vijandig, mĂ©nsen kunnen wel vijandig zijn, maar het leven is niet vijandig.”

De coĂŻncidentie van twee Soefi’s

Toen ik gisteren met m’n iPhone al shuffelend aan ’t shaken was, regen de onderstaande nummers – Shata ‘Shatahat’ / Ag Ishq Di – van twee Sufi grootheden zich moeiteloos ineen: Dhafer Youssef / Ustad Nusrat Fateh Ali Khan … coĂŻncidenties …


Om toch wat actie te hebben, hierbij de trailer van Abu Nawas Rhapsody van Dhafer Youssef

CoĂŻncidentie is surfen op de golven van het lot.
Alles lijkt samen te komen in die ene gebeurtenis …
maar is het leven niet Ă©Ă©n grote coĂŻncidentie,
het bewustzijn Ă©Ă©n moment waarin alles gebeurt…

“Alles bestaat maar Ă©Ă©n moment,”
zoals de oude Boeddhistische psychologie ons leerde –
het gerucht ervan drong al vroeg tot me door,
maar ik heb er een leven over gedaan om het te begrijpen.

Maar echt begrijpen doe je pas als je doet:
gisteren shaketen we op een ‘coïncidentie’,
twee nummers die, kop en staart, verwoven lijken te zijn,
Ă©Ă©n ritme wat je aanzet … en waar je je op laat drijven.

Dhafer Ali Khan / Ustad Youssef tekenden ervoor,
hun energie synergetisch samengebald,
exploderend in ons wervelende lichaam,
dat  ≈ stuurloos golvend ≈ geen sturing meer behoeft.

Probeer het zelf maar
en luister ze achterelkaar:

  De shakes v/d weeks = Shata “Shatahat” / Ag Ishq Di 

Nacht op een Pannekoekhuis

Anton Pannekoek Institute for Astronomy

In de ‘Nacht van de Nacht’, op 27 oktober j.l., begaf ik me met Emilie per auto naar het Amsterdam Science Park, voor een sterrenkijkavond in het Anton Pannekoek Institute for Astronomy, onze eigenste sterrentempel. We hoopten daar door een kijker een glimp van de maan op te vangen, die rond die tijd volmondig aan de hemel stond. Of wie weet wel de Ster van Bethlehem…

Het leek er eerst op dat de TomTom het adres (nr. 904) kende. Maar hij voerde ons – dom dom – in het donker over paden en lanen, langs een keur van wetenschappelijke instituten, dwars door het totaal verlaten Science Park, zonder bij het Anton Pannekoek Institute for Astronomy te geraken … tot we gelukkig toch nog een sterveling zagen. Toen was een parkeerplaats gauw gevonden, al konden we menig paaltje en muur maar nauwelijks ontwijken…
We zagen een ingang waar licht brandde, maar het leek verlaten. Waren we toch verkeerd?

Waren we misschien in het Pannekoek Institute for Gastronomy beland?

We bleken de eersten. Een lieve secretaresse bezorgde ons een bakkie troost van de zaak, dat we wat verloren daar aan die tafels opdronken.
Toen de meute gearriveerd was, gingen we vol verwachting met de lift naar de sterrenwacht op het dak. Maar we bleken oneindige pech te hebben … precies boven het Anton Pannekoekhuis bleek een regenwolk te hangen (misschien was het wel poedersuiker…) en de koepel kon niet open…
Dus mochten we als kijker de kijkers bekijken, waarbij twee gevorderde sterrenkundestudenten tekst en uitleg gaven. Maar wij – en zeker de aanwezige kinderen – voelden ons daar toch wel een beetje droevig onder … daar sta je dan, naast die grote, niet ingeloste belofte, dat kijkgat, die sleutel tot het heelal…

De kijker bekeken. Links een van de begeleiders

Dan maar van de nacht van de nacht over tot de orde van de dag.
Als troost een kersverse video van Anouar Brahem, heel toepasselijk ‘La nuit’ geheten…

—————————–
 Shake v/d week = This Dream 
—————————–
van het album Youssou N’Dour – Joko From Village To Town (de tekst van de song vind je eronder):

This dream
(Youssou N’Dour / Jonathan Sharp)

I had a dream that opened my eyes to the world
When I look back, I feel and can’t help crying
God can channel your luck through someone else

When you put all your faith in that person,
You may think that you can’t achieve
Anything on your own

So god watches you from distance
Your creator, the One who can fulfill all your desires,
Will let you deal with that someone

This dream, my dream, This dream, my dream
This dream, my dream, This dream, my dream

Life oh life

This dream, my dream
This dream, my dream

Boterbloemendag

Boterbloemen in het Baanakkerspark, Amsterdam-Noord [klik om te vergroten]

… eerst een ode aan de boterbloem, mijn lievelingsbloem, nog van j.l. Hemelvaartsdag:

Weer zo’n dag dat alles mag –
los van wat mag en niet mag,
staan ze daar weer te pronken
met hun gouden boterbloemenhart,
hun gele furie ongenaakbaar
fier naar de hemelen uitgestrekt.

Hemelvaartsdag 2018 –
tweeduizend achttien maal
boterbloemtenhemelopneming
onschuld van onaardse schoonheid
doet de wolken luchtig wijken
de hemelen juichend opengaan.

… gevolgd door een onhollands verhaal over de Malinese familie Farka Toure.

Eerst kwam de vader, Ali, toen kwam de zoon, Vieux (inderdaad een vreemde naam voor de jongste).
Ali Farka Toure, zanger en gitaarspeler, werd wereldberoemd door het album ‘Talking Timbuktu’, dat hij samen met Ry Cooder maakte. Maar minstens zo opwindend is zijn samenspel met zijn landgenoot Toumani DiabatĂ©, op kora, in ‘In The Heart Of The Moon’ uit 2005.
Lees bijvoorbeeld de uiterst lovende recensie van het Muziekweb:

Om verschillende redenen is In The Heart Of The Moon een uitzonderlijk album te noemen. Producer Nick Gold vatte het plan op in Mali soloalbums op te nemen van twee Malinese beroemdheden, de legendarische zanger-gitarist Ali Farka Touré en Toumani Diabaté, een grootmeester op de kora, een 21-snarige West-Afrikaanse harp.
Gold regelde een ontmoeting tussen Touré en Diabaté voor het opnemen van één duet. De musici namen hun gitaar en kora ter hand en zonder enige oefening vooraf klonk het nummer Kaira, zo perfect op elkaar afgestemd alsof ze nooit anders hadden gedaan. Deze creatieve stroom aan improvisaties bleek niet te stoppen. Uiteindelijk resulteerden drie magische, twee uur durende sessies in een compleet album met improvisaties gebaseerd op repertoire uit de jaren 1950-1960.
De buitengewone interactie tussen TourĂ© en DiabatĂ© doet vergeten dat ze afkomstig zijn uit heel verschillende stammen, regio’s en culturele tradities van Mali. Hun fris tintelende complexe spel op akoestisch gitaar en kora is van een adembenemende schoonheid. De improvisaties ademen een sfeer van vrede, vertrouwen, positivisme en hoop.
Deze stemming wordt gelukkig niet verstoord door de subtiele muzikale bijdragen van Ry Cooder (piano, gitaar), bassisten Sekou Kante en CachaĂ­to LĂłpez en percussionisten Joachim Cooder en Olalekan Babalola.
Bovenwereldlijke muziek!

Dan maar gelijk door naar de Shake v/d week = Debe
van het album – u raadt het al – ‘In The Heart Of The Moon’ van Ali Farka TourĂ© en Toumani DiabatĂ©:

En hier ziet u hen live:


… over ‘Vieux’ misschien een volgende keer.

‘Go and make friends with the trees.’

Onlangs sloeg ik ‘in verwarde stemming’ zo maar een pad in, toen ik ’s ochtends door het Baanakkerspark reed, op weg naar Albert Heyn, en stond voor deze boom.
Het voelde als een wonder…

Wat ook een wonder is, is dat toen ik het resultaat downloadde, de foto vijf megabyte groot bleek te zijn (‘normaal’ is een foto van m’n iPhone maximaal 2 Mb), omdat hij zoveel pixel-rijkdom bevatte

Een foto die ik nooit zal wissen, die altijd in mijn geheugen gegrift zal staan.

Inmiddels is het ‘mijn boom’, waar ik vaak even langsrijd en m’n hand tegen de stam leg. Het voelt als een vriend waarvan ik de oergrond maar moeilijk kan beseffen, maar waar ik me even in een andere wereld bij voel.

De foto kwam te staan bij de toespraak ‘Het tijdloos beginsel’ van Maarten Houtman, waarin hij vertelt hoezeer wij van de natuur Ă©n van het bovennatuurlijke vervreemd zijn.
Ga maar na, als je eindelijk op je kussentje zit, tolt je hoofd om van gedachten en gevoelens die om voorrang strijden om gezien te worden. Dat ondermaanse gaat ons zeer ter harte…
Zie ook de tekst van het lied van Nusrat Fateh Ali Khan hierbeneden: I asked for love, but sorrows were gifted in return.

Ik herinnerde me ook het advies van Krishnamuri (die ons ook al zei: ‘zorg dat je verdwaalt!’ – en zo voelde die eerste keer dat ik die boom zag) : ‘Go and make friends with the trees.’
Na enig zoeken vond ik de betreffende passage:

One day, on a walk through the pines, he asked me how I met people. I did not know what he meant, and said so. As we passed a Toda patriarch and his daughter, he said again, “How do you meet people? Look at these Toda’s passing us, that old man with his
beard, and the young girl with her striped shawl. What is your response to them?”
I said that when I see them I think of what they once were. Once their tribe ruled in the Nilgiri hills. They were the kings of this land, and now they are poor wanderers, grazing cattle and clustering in small glades.
He said, “Surely, if you want to understand them, you do not see them through your thoughts. Why aren’t you just aware of them passively, with alertness? Why are you not sensitive to them?”
Later, as we were returning home, he turned to me and said with a twinkle in his eye, “Go and make friends with the trees.”

J. Krishnamurti: A Biography, Pupul Jayakar p.126

Voor de ‘Shake v/d Week’ blijven we in die contreien: Nusrat Fateh Ali Khan met Meri Ankhon Ko Bakhshe Hain Aansoo.

Voor de liefhebbers hier de tekst in het Engels:

Presented to my eyes are floods of tears
And wounds of sorrow within my heart

Which bounty should I state?
I asked for love, but sorrows were gifted in return

They claimed, they rushed to console me
But look at such a consolation

Shattering the Holy place within my heart
Idols of desire were gifted to me in return

The heart trembles with every plead
The eyes are scared stiff to weep

Such was the love that as they left
They made a promise to forget me in return