De golfbaan van de aandacht II

‘Diwan Of Beauty And Odd’, 4-11-2016 in het Concertgebouw (foto Ingrid Bakker)

In huis draaide mijn denkwerk als een ‘clockwork orange’
gedachten die ik eenmaal gedacht heb liggen muurvast…
om eeuwig mee te gaan draaien in mijn homeplanetarium.

Maar buiten gekomen bracht de zon licht in de duisternis
de weidsheid van de polder opende zich ‘mind blowing’,
mij tegemoetkomende auto’s weken uit, drie op een rij.

In de verte ruiste de snelweg in mijn kunstmatig gehoor
elke stap die ik neerkwam dreunde door – dat was echt…
fietsers suisden met een gemakkelijke pedaalslag voorbij.

Om de hoek van de golfbaan begon (ik) alles los te laten â€“
en hoor Maarten zeggen: ‘vóór alles komt het erbij blijven’
…een gedacht die ik in dit leven goed vast hoop te houden.

De Shake van de Week is 17th Flyways uit ‘Diwan Of Beauty And Odd’ van Dhafer Youssef.

De golfbaan van de aandacht

Klaaske’s geheime aandachtswapen – laat ‘Dr. Who’ Poetin het niet horen… 


‘De wereld is vol van grote lichten, maar de kleine mens bedekt dat met zijn hand.’
Rabbi Nachman

 voor Casta 

De maan is achter de liftschacht verdwenen,
ik wacht hier terwijl zij terugkomt
om dit deel van de hemel te verlichten

‘k Heb even gekeken, ze is nog niet terug…
welke zielen zullen haar daar aanschouwen
het is een vreemde wereld, voor mij onbekend

Nog even gekeken – komt zij wel terug…
of is ze nu achter gindse wolken verdwenen?
Kan ik wel leven zonder haar ondermaanse?

JA!! Ze is weer terug!
Nu kan ik verder dansen!

… te vroeg gejuicht…

Eerst nog een halve bol achter de dakrand,
verdween zij toen achter een donkere wolk.
Dag maan.

De grote en de kleine reis II

 Voor Diana – hoe vaak zijn we elkaar al niet tegengekomen… 

De haven van Hong Kong – wat ‘Wierookhaven’ betekent.

“En, heb je al een nieuwe wereldreis gepland? Nu kan het nog, joh!,” zei Maarten Houtman eind 2010 tegen me, in die laatste maanden dat hij er nog was. Ik had net die grote reis met de Trans-SiberiĂ« Express achter de rug, met een trektocht door MongoliĂ«, eindigend in Beijing – in China, het land van m’n kinderdromen…

Ik liet me dat geen twee keer zeggen – hij kon het ook geen tweede keer meer zeggen, begin 2011 overleed Maarten. Ik zag het toen bijna als een heilige plicht…
Zijn overlijden, dat ik van vrij nabij meemaakte, had een diepe indruk op me gemaakt – en het had een grote leegte achtergelaten…  De wijde wereld ingaan, ons schouwtoneel in dit leven, trok me meer dan ooit aan.
Een half jaar later vertrok ik met het vliegtuig naar Beijing, waar m’n vorige reis geĂ«indigd was.

Er waren een paar reisgenoten in m’n Djoser groep met wie ik Maarten’s overlijden kon delen en die met me meevoelden, mijn reisleidster Antoinette van de Trans-SiberiĂ« Expres voorop – ik had haar bewust weer opgezocht, voor haar was de Tao iets dat ze met anderen wilde delen.
Zo kwam mijn ‘kleine’ reis in het perspectief van die â€˜grote’ reis te staan, die reis die ons meevoert door de eeuwigheid, ver voorbij ruimte en tijd. En die alle avonturen die volgden in een perspectief plaatste dat ik nooit had gezocht – nooit had kĂșnnen zoeken.

Weer thuisgekomen, stopte ik veel tijd in een PowerPoint presentatie, om met foto’s en verhalen de reis te kunnen herbeleven. Die droeg ik op aan Maarten, de geestelijk vader van de kleine – en van die grote reis die ik in het hart ging dragen:

Klaaske en ik besloten het als motto te gebruiken voor de nieuwe reis die wij aan het maken zijn door de ongelooflijke rijkdom die hij ons achterliet – en waarmee hij ons een tweede leven en beleving gaf: de website www.maartenhoutman.nl

Ik heb al eerder geschreven over mijn blijdschap toen ik met mijn reisgezelschap in Hong Kong geraakte, na een tocht dwars door de binnenlanden van China, en daar â€˜Thalassa, Thalassa!’ uitriep – zoals het reisgezelschap van Xenophon in Klein-AziĂ« – bij de aanblik van de Grote Oceaan. Die ik na mijn reis naar CaliforniĂ« in 2004 nu van de andere kant zag…
Maar het was ook de diepe indruk die die ongelooflijke metropool op me maakte waardoor ik in extase raakte – Hong Kong zien en dan stervan…

Hier nog wat beelden van die kennismaking voor het leven – die in deze dagen van de grote worsteling om de vrijheid daar, nog een extra dimensie krijgen.

Een duizelingwekkend uitzicht op Hong Kong – bijna ‘Het Hemelse Jeruzalem’

Tocht per sampan door de ‘buitenwijken’. Op de 360 graden foto komen mijn reisgenoten links en rechts bij elkaar


Ik sluit af met muziek van mijn kameraden van het Silk Road Ensemble, dat ik al jaren volg op hun muzikale reis oostwaarts – in de hoop zo ooit weer in het land van mijn dromen te komen…
Ze spelen Kinan Azmeh’s “Wedding” – met een vreugde en een muzikaliteit, die een betere wereld voorbereidt…

 

‘De grote en de kleine reis’

Dezer dagen, waarin het nieuws bol staat van lhbti’s, Canal Gay Pride en andere roze dingen, moest ik plotseling aan die prachtige mythe van Plato denken, die verhaalt dat in de oertijd mensen twee-aan-twee vergroeid waren – man-man, vrouw-vrouw, man-vrouw – en dat er toen een goddelijke demiurg kwam die ze met het zwaard van elkaar gescheiden heeft. Sindsdien zoeken de ‘wederhelften’ elkaar op in een niet-aflatende zoektocht van verlangen en verlies…

Hanna Mobach, De kom, 1978. Steengoed met veldspaat glazuur, 19x25cm

Maarten Houtman, die met twee roze kinderen van wanten wist, plaatst in zijn column ‘De grote en de kleine reis’ – waar deze blauwe tegel van Hanna boven staat – seksualiteit in het licht van onze ‘grote reis’:

“Er zijn maar enkele verslagen of overleveringen waarin het liefdesspel in het besef van de grote reis wordt weergegeven. Toch is deze uiterste, beslissende en dikwijls alles overheersende verhouding alleen maar in z’n volkomenheid ervaarbaar als het gebeurt vanuit het besef van de grote reis.”
[…]
“Hiermee wil niet gezegd zijn dat alle hetero-verhoudingen een besef van de grote reis inhouden: het kan ook zijn dat je meegenomen wordt in de natuurlijke, eens gegeven ontwikkeling, waarbij instandhouding van de soort voorop stond.
Als zodanig zou de homo- en lesbienne-verhouding gezien kunnen worden als een mogelijkheid om je scherper dan in de hetero-verhouding bewust te worden van het principe van de grote reis.”
Zie: www.maartenhoutman.nl/teksten/aanwijzingen/de-grote-en-de-kleine-reis/

Die boodschap dat een veel verfijndere vorm van seksualiteit mogelijk is, waarbij de liefdesact een mogelijkheid tot expressie is, ‘een nieuw verhaal dat door twee mensen verteld wordt,’ vind je terug in ‘Zoals jij het vertelt gaat het de eeuwigheid in’, zijn magistrale toespraak tijdens de sessie van april 1993:

“Dat is een echte bijdrage, niet alleen maar de voortplanting die bijna mechanisch verloopt, dat is de overgang van het dier naar de mens. Het is een van die momenten waarin de kwaliteit van de activiteit, de kwaliteit van het vertellen, het eigenlijke is, waarin die hele mens vertegenwoordigd is en waarin hij z’n majesteit behoudt – niet ondergeschikt wordt aan de tweeheid, maar soeverein blijft en vrij om te vernemen.”
Zie www.maartenhoutman.nl/…/zoals-jij-het-verteld-gaat-het-de-eeuwigheid-in/

In het Healing Tao systeem van Mantak Chia neemt de seksuele energie een centrale plaats in. Hij schreef uitvoerig over ‘de geheimen der liefde’: een apart boek over de mannelijke- en, samen met zijn vrouw, een over de vrouwelijke seksualiteit.
Het uitzicht dat TaoĂŻstische oefening bood op transformatie van de seksuele energie zal voor Maarten een belangrijke reden geweest Chia’s energie-oefeningen te omarmen – in zijn instructieboekje[1] spreekt hij over “de nierenergie die zich met de seksuele energie kan verbinden tot een energie die de bewustzijnsverandering bevordert.”
Maarten werd ermee geconfronteerd dat veel van zijn leerlingen met hun seksualiteit worstelden, dat was gewoon een basaal gegeven. Het was een thema dat ook regelmatig terugkeerde in zijn sessietoespraken en in de persoonlijke gesprekken die hij met de deelnemers had.

Ook voor mij bleef seksualiteit een heikele kwestie. Toen ik Maarten een keer zei dat ik nog steeds last had van mijn seksuele oprispingen, luidde zijn advies: “Probeer bij de energiecirculatie-oefening het geslachtscentrum en het basiscentrum over te slaan.”
Alweer een terugverwijzing naar de energie-oefeningen

In het boven geciteerde ‘De grote en de kleine reis’ vat Maarten onze levensopgaaf aldus samen:

Het is dus van levensbelang dat je je aandacht goed richt, en niet blijft hangen in de lotgevallen, avonturen, overwinningen en nederlagen die in de korte reizen ons deel zijn.

Een verslag van de lange reis, die reis van de ontwikkeling van het bewustzijn, kunnen we terugvinden in het samenspel van innerlijke werkingen in ons lichaam, bij het bestuderen van de adem en van de energiepatronen in ons lichaam en de circulatie van de energie met hun knooppunten, de centra.

Wat ik al jaren probeer, is al shakend in contact te komen met dit ‘verslag van de grote reis in ons lichaam’. Daarom ga ik gewoon vrolijk verder met het avontuur van de muziek – de ÎŒÎżÏ…ÏƒÎčÎșÎź die ons daarin al sinds Griekse tijden als een biechtvader begeleidt.

______________________

[1] Maarten Houtman, Aanwijzingen bij de Tao-zen meditatie, 5e druk, 2001. Uitg. ‘Zen als leefwijze’

De grote weg en de kleine weg

Plots stond hij daar, die wijnrode Ford Focus… Daarachter onze grijze Renault Clio.

“Toen ik, rijdend in mijn wijnrode Ford Focus, aan het eind van m’n tocht, … van mijn Latijn…, nabij San Luis Obispo in een flits de Stille Oceaan zag, hield op datzelfde moment de wereld haar adem in en voelde ik de voorlopigheid, die als een ontroering door me heen trok.”
Exiled to a wine red Ford Focus, Deel III van ‘Journey to California’

Toen hij hoorde dat wij een zilvergrijze Clio hadden gekocht, was Maarten Houtman geĂŻrriteerd… Waarom moest het met alle geweld dezelfde kleur zijn als die van de Renault Kangoo waar Hanna en hij in reden…
Hij wist dat mij een rode auto voor ogen gezweefd had … eigenlijk de kleur van de wijnrode Ford Focus waarin ik het jaar ervoor in CaliforniĂ« rondgereden had…

Ik had in de garage weliswaar gehoord dat metallic lak sterker was dan de gewone, maar ik begreep precies waar de angel zat… Weer had ik hem als ‘model’, als ideaalbeeld, gekozen – terwijl ik wist dat hij zich daar bijzonder ongelukkig onder voelde. En hij had al zo vaak gezegd dat een leraar-leerling verhouding – waar hij toch al zo’n hekel aan had â€“ bij meditatie zo niet werkte … juist niet!

Toen ik twee jaar eerder een tweedehandsje zocht, had Maarten mij zijn garage aangeraden. Toen ik erheen ging, ging hij met me mee. Het voelde heel goed, heel kameraadschappelijk â€“ met wellicht een vleugje vaderlijkheid â€“ om daar met z’n tweeĂ«n rond te kijken. Juist die totaal andere wereld, dat ‘gewone leven’, maakte het zo spĂĄnnend…
De eerste keren dat hij met me meereed, kreeg ik zo nu en dan een aanwijzing, zoals ‘je moet sneller doorschakelen’, als ik de motor teveel toeren liet maken. En toen ik invoegde op de snelweg, zei hij ‘dat het hem meeviel…’, toen hij zag dat ik medeweggebruikers de ruimte liet. Ook daar begreep ik overduidelijk de zere plek: mijn neiging om mezelf te poneren … wat in het verkeer natuurlijk heel verkeerd kan uitpakken.
Lang voordat we zelf een auto hadden, reden Klaaske en ik jarenlang met Maarten mee naar de maandelijkse bijeenkomsten van de Sterrelaangroep in Hilversum. Dat ging allemaal heel vanzelfsprekend en het was nog gezellig ook. Bovendien bereidden we ons zo allengs voor op de bijeenkomst die we straks zouden hebben – waarvoor de deelnemers van heinden en ver naar Hilversum kwamen.
De route die wij vanaf Amsterdam reden, langs de rand van de Loosdrechtse plassen, zal ik nooit vergeten…

Uiteindelijk kwam die auto er bij ons toch, ook al had ik er aanvankelijk – wellicht wat modieuze â€“ bezwaren tegen. Feit is dat toen we het ons eenmaal konden permitteren, die auto er ook kwam – waarbij we alle ellende van het parkeren daar op die Binnenkant voor lief namen…
Vooral met de auto op vakantie naar Frankrijk was een thrill.
Maarten en Hanna raadden ons daar ook het adresje waar zij al langer verbleven – in de serre bij ‘Piet en Jetty’. Jetty was een oud-leerlinge van Maarten, ze hadden zich gevestigd in Olonzac in de Herault, niet ver van Narbonne. In die omgeving kon je ook rustig koersen op de bijna verlaten wegen, zodat Klaaske haar auto-angst bijna vergat…
Op een keer kwamen we Maarten en Hanna daar tegen â€“ we hadden dat jaar een ander huisje gehuurd in de buurt – en hebben toen gezellig gegeten op de binnenplaats van restaurant ‘Le Couvent’.

Op de binnenplaats van ‘Le Couvent’ in Azillanet [klik om te vergroten]
Maar eigenlijk begon het allemaal met die keer dat Hanna me aanbood samen met haar in hun auto te rijden ‘als proefles’. Ik was het chaufferen bijna verleerd…

Als  Shake v/d Wake  Yo-Yo Ma met The Silk Road Ensemble met â€˜Silkroad on the Road’, dat een muzikale impressie geeft van het ensemble ‘on the road’.

Het wordt gevolgd door een life optreden van de meester tijdens de Proms in 2015, met de Cello Suite Nr. 2 van Bach.
Ik heb ademloos naar die linkerhand gekeken, die in een duivelsdans over de snaren beweegt – slechts Ă©Ă©n moment leek hij hem heel even te ontspannen…
… en vervolgens begreep ik dat Yo-Yo Ma tijdens dat concert in The Royal Albert Hall, alle zes suites voor de cello gespeeld had, een optreden van bijna drie uur…