Tarkovsky quartet: “Le temps scellĂ©: Mychkine”

Jij bent mijn vernauwing,
de zeef waar mijn wereld doorheen valt,
mijn bril van een zonnige kijk

maar telkens is er dat nabeeld,
mijn tunnelvisie van de herinnering,
mijn angst voor het onvoltooid leven

kon ik lachen met de dikbuikige Boeddha,
huilen om mijn Verzegelde Tijd,
verwachten wat het leven in petto heeft…

De  shake v/d week  is al eens langs geweest: Tarkovsky kwartet – betoverende beelden – het blijft zielssnijdende muziek.

Wie weet of ik in Eye Tarkovsky nog eens aan ga kijken…

De wereld delen… (improvisatie)

Huisje 20 – Klaaske op de bank

Terwijl het vuur regent in de wereld om ons heen: de Amsterdamse drama’s – in de burgermeesterswoning, die laffe maffia aanslag – de Saoedische olievelden die in brand staan, branden in de Amazone en op Borneo…, zitten Klaaske en ik hier op ons vakantiepark, diep verscholen in het konijnenhol van huisje 20 – de langorige buren dartelen on ons heen, verder zie je niemand.

Ja, wij zagen hier verleden week boven het Zuidlaardermeer ook een ‘vuurregen’, maar die was meer kosmisch van aard…
Ik nam elke dag een foto van het meer, het was verbluffend hoe het licht, de lucht, de stemmingen, wisselden. Toch denk je wel eens: alweer dat meer… Maar niet die bewuste dag, donderdag 12 september, toen muteerde de hele wereld. Inclusief het meer.

Maar aan deze foto, een half uur later genomen, zie je dat niet meer … alweer dat Zuidlaardermeer…

Donderdag 12 september

Onze veertiendaagse sessie hier zit er nu bijna op.

In de ‘Jezelf een kans geven tot inzicht te komen’, zegt Maarten Houtman iets heel opmerkelijks over de lijfelijke aanwezigheid van de ander. Heel relevant, als je ziet hoe wij de wereld tegenwoordig met z’n allen â€˜delen’: we telefoneren, skypen, chatten, emailen of whatsappen met elkaar. Heel gewoon.

“Je kunt merken dat directe aanwezigheid van jezelf en de ander heel belangrijk is. Dat brieven, geschriften, e-mails, je daarin niet verder helpen. Want er ontbreekt iets – daar ontbreekt de lijfelijke aanwezigheid van de ander.
Want in die lijfelijke aanwezigheid is een geheim, een geheim wat je niet kent, maar wat je wel kunt ervaren. Dat maakt het voor onze gewone begrippen heel moeilijk.”

Iedereen die wel eens in een kring heeft â€˜gezeten’, zal kunnen beamen dat daaruit een intensiteit ontstaat die je op je eentje meestal niet lukt. Zodat de aandacht geen moment uit je weg is.

Huisje 20 – Hein achter de computer

Vanochtend zagen we dat er aan de voorkant, aan de rand van ons ‘gazon’, een jonge berk was geveld. En het bleek dat we nog meer buren hebben: … bevers. Wat je noemt: ‘knaagdieren’… (ik las dat konijnen daar dan weer niet onder gerekend worden, maar onder de â€˜haasachtigen’).
Ongelofelijk wat wat zo’n beest(je) klaarspeelt, een echte schilmachine!

Zo blijft de natuur ons hier verrassen, op allerlei niveau’s, ook al lijkt Drenthe dan saai en dichtbij. Maar misschien zit het geheim wel in dat ‘nieuw’ blijven zijn, blijven kijken. Iedere dag is anders.

 

Uitzicht met meteoriet

 Voor Klaaske , met wie ik het allemaal mocht aanschouwen…

Het Zuidlaardermeer, donderdag 12 september

Donderdag rond 3 uur besloten Klaaske en ik onszelf te trakteren op koffie met appeltaart in Paviljoen De Bloemert aan het Zuidlaardermeer, vlak bij ons om de hoek. We kozen een tafeltje met uitzicht op het haventje, waarachter het meer ligt.

Terwijl we daar zo naast elkaar zaten, was er in de lucht plotseling een grote groen-blauwe vlam, die met grote snelheid voortbewoog. ‘Een vuurpijl’ was ons eerste gedachte – tot het verschijnsel even zo snel weer hoog achter de wolken verdween, ons in grote verwondering achterlatend. Het had misschien Ă©Ă©n of twee seconden geduurd.
Hoewel we het dus direct ’thuis’ probeerden te brengen, had het fenomeen de indruk achtergelaten van iets wat buiten alle kaders viel, een flits vanuit een andere, onaardse orde, die al onze wetten, al ons weten trotseerde.

Later lazen we op nu.nl dat het een grote meteoriet geweest moest zijn, met een doorsnee van minstens een meter en een snelheid van ’tienduizenden kilometers’. Zijn spoor was over heel Nederland te volgen geweest, met een foto van een dashboard cam, die ‘een witte bol’ registreerde – wij zagen dus heel duidelijk kleuren.

We hebben er later bij stilgestaan hoe al deze omstandigheden samengekomen waren: de keuze van handeling, van plaats en van tijd, en wij die daar kwamen en samen zaten, in de verte keken … en het beiden mochten aanschouwen. Hoe is dit mogelijk, vraag je je af, zoveel keuzes en toevalligheden die samen hierin uitmondden…

Vandaag – vrijdag – was het uitspansel leeg, maar nog even mooi als altijd…

Vrijdag 13 september [klik om te vergroten]

_____________________
Er is nog net tijd voor 15 minuten Sher Ali Mehr Ali, heerlijke muziek om op te shaken: